آنكه بودش به لب نام حسين زهرا

رفت و آخر به دعا گشت حسينش ذاكر

ماند درخاطره اش حنجره بغض حسين

شد از آن روي بر آن غم به خدايش شاكر

رفت و آخربه جهان‌،روي نظر هيچ نكرد

خوش نشين اي توبه عشق وبه لقايش ذاكر

منتظر سوخت ز داغ غمت اي عاشق دل

تا كه شايد شود از سوزنوايش طاهر